Zamówienia

musicasacra.waw.pl@gmail.com

MSE 046/47

Zbigniew Bagiński - Silva Rerum, 2015

okladka_ms046_047_2__2_.jpg


                                                                1 CD

1-3 Koncert skrzypcowy/Violin Concerto

na skrzypce i orkiestrę  / for violin and orchestra (2002)

1. Libero. Celere

2. Tardo. Con lentezza

3. Alla breve. Più presto

 

Rafał Zambrzycki- Payne skrzypce/violin [1-3]

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia /

National Polish Radio Symphony Orchestra [1-3]

Paweł Kotla  dyrygent/conductor  [1-3]

 

4 Koncert/Concerto

 na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową/ for cello and string orchestra (1995)

 

Stanisław Firlej wiolonczela/cello [4]

Orkiestra Kameralna Polskiego Radia "Amadeus"/

"Amadeus" Polish Radio Chamber Orchestra [4]

Agnieszka Duczmal  dyrygent/conductor  [4]                                                 

 

5 Symfonia w siedmiu odsłonach/ Symphony in Seven Scenes

na orkiestrę/ for orchestra (1988)


Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia /

National Polish Radio Symphony Orchestra [5]

 

            Bogusław Madey  dyrygent/conductor  [5]

 

reżyseria dźwięku i montaż /sound engineering and editing:

Beata Jankowska-Burzyńska (1-3, 5), Wojciech Marzec (1-3),  Zbigniew Kusiak (4)

 

world premiere recordings



 

2 CD

1 Mała symfonia elegijna/ Small Elegiac Symphony

na orkiestrę/ for orchestra (1995)

Published by PWM Edition

 

Polska Orkiestra Radiowa/Polish Radio Symphony Orchestra [1]

Wojciech Michniewski dyrygent/conductor  [1]

 

2 Kanony, Scherza, Epigramaty... /Canons, Scherzos, Epigrams…

na zespół kameralny/for chamber ensemble (1987)

 

3 Nokturn-Kołysanka / Nocturne - Lullaby

dla 12 muzyków/for 12 musicians (1988)

 

Zespół Kameralistów Camerata Vistula/ Camerata Vistula Chamber Ensemble [2-3]

Andrzej Wróbel kierownictwo artystyczne/artistic direction  [2-3]

 

4-8 Oh, Sweet Baroque! suita na orkiestrę smyczkową/ suite for string orchestra (1985)

            4. Entrance

            5. Passepied

            6. Canon and Choral

            7. Sarabande

             8. Carillon

 

Orkiestra Kameralna Polskiego Radia "Amadeus"/

"Amadeus" Polish Radio Chamber Orchestra [4-8]

 

Agnieszka Duczmal  dyrygent/conductor  [4-8]     


 

reżyseria dźwięku i montaż /sound engineering and editing:

Lech Dudzik (1), Zbigniew Kusiak (2-8)

world premiere recordings

 

  “Rzeczy różne” z obu płyt łączy wspólna nić. To idea gry zespołowej. Od wielkiej orkiestry symfonicznej w Symfonii w siedmiu odsłonach, przez małą, „mozartowską”, orkiestrę smyczkową do kilkunastoosobowego zespołu typu sinfonietta z pojedynczą obsadą instrumentów. Dwie symfonie, dwa koncerty instrumentalne, suita i dwie konstrukcje dla zespołu kameralnego, kompozycje stworzone w latach 1986 – 2002, to tytułowy „las rzeczy”, wybór z teki orkiestrowych utworów Zbigniewa Bagińskiego.

            Dwa dzieła koncertujące przynoszą różne rozwiązania formalne. Koncert skrzypcowy (2002) nawiązuje do tradycyjnego modelu eksploatowanego przez liczne pokolenia twórców. Kompozytor skomentował ten fakt w programie koncertu z cyklu Generacje (11 grudnia 2004,  Studio Koncertowe PR im, Witolda Lutosławskiego): Koncert skrzypcowy wpisuje się w klasyczne ramy opartej na kontraście trzyczęściowości. W każdej z części koncertu odnajdujemy temat, desygnat ich charakteru – wielokrotnie powtarzany jak w początkowym Celere, raz jeden przepleciony przez orkiestrową tkankę w części drugiej, to znów rozwijany i przetwarzany , jak w finałowym Presto. Stosunek partii solowej do orkiestry ewoluuje od harmonijnego wtopienia w brzmienie zespołu ( cz. I ) poprzez liryczną samodzielność w części drugiej do uporczywej rywalizacji w części ostatniej. Pierwsza publiczna realizacja Koncertu to dzieło skrzypka Tadeusza Gadziny, prymariusza Kwartetu Wilanów, z którym to zespołem Bagiński współpracuje od wielu lat i Polskiej Orkiestry Radiowej pod dyrekcją Łukasza Borowicza. Prezentowane na płycie nagranie wyszło spod ręki wybitnego, młodego skrzypka Rafała Zambrzyckiego – Payne z udziałem Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia pod batutą Pawła Kotli ( maj 2012, Katowice).

            Inna wizja legła u podstaw konstrukcji Koncertu na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową. To kompozycja jednoczęściowa o segmentowym układzie podkreślonym przez kompozytora zamieszczonymi w partyturze określeniami kolejnych faz utworu: Capo, Corpo I, Cadenza, Corpo II, Coda. Pierwszym wykonawcą Koncertu (15 maja 1997, Warszawa) był  wiolonczelista Stanisław Firlej i to jego wybitną kreację, z udziałem orkiestry Amadeus pod dyrekcją Agnieszki Duczmal możemy  usłyszeć na płycie (nagrania dokonano w auli poznańskiego Uniwersytetu Adama Mickiewicza, w maju 1997 roku ).

            Obie symfonie, w których docenić możemy wirtuozostwo w posługiwaniu się dużym aparatem wykonawczym przynoszą także różne rozwiązania formalne. Tytuł Symfonii w siedmiu odsłonach podpowiada jak ukształtowane jest to dzieło. Siedem elementów o zróżnicowanej fakturze i  zindywidualizowanym charakterze, przeważnie przedzielonych cezurą, buduje dramaturgię utworu. Nagranie pomieszczone na płycie wyszło spod batuty Bogusława Madeya, który wraz z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia dokonał go w styczniu 1998 roku w studiu w Katowicach. Na pierwsze publiczne wykonanie trzeba było czekać aż 19 lat od powstania Symfonii. Stało się to 5. grudnia 2007 roku, kiedy Orkiestra Symfoniczna Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina pod dyrekcją Mirosława Jacka Błaszczyka zaprezentowała Symfonię warszawskiej publiczności.

            Mała symfonia elegijna ( I. nagroda na konkursie z okazji 50- lecia Związku Kompozytorów Polskich) jest jednoczęściowa, zawiera jednak kilka zróżnicowanych wyrazowo i fakturalnie faz. Kompozytor nie waha się przed powtórzeniami niektórych elementów jedynie nieco je przekształcając. Melancholijny i  smutny nastrój początku i końca  utworu złamany jest dynamicznym i dramatycznym epizodem środkowym. Do pierwszego wykonania Małej symfonii doszło w finale wspomnianego konkursu 19 maja 1995 roku. Grała Polska Orkiestra Radiowa pod dyrekcją Wojciecha Michniewskiego. Ci sami artyści dokonali w lutym 1998 roku w Studiu Koncertowym PR im. Witolda Lutosławskiego nagrania zamieszczonego na płycie.

            Skomponowane pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku dwa utwory dla zespołu Camerata Vistula kierowanego przez wybitnego wiolonczelistę Andrzeja Wróbla spotkały się  ze znakomitym przyjęciem krytyki muzycznej. Neil Mackay napisał: "Najlepszy utwór wieczoru to Kanony, Scherza, Epigramaty napisany przez Zbigniewa Bagińskiego na cały liczący 13 muzyków zespół; utwór zachwycający swą zwiewną, harmonijną przejrzystością i różnorodnością. Mocne, basowe dźwięki marsza oraz piskliwe piccolo nadają tej kompozycji cechę, której nie dostrzegłem w żadnej innej: humor." (The Guardian, November 14, 1988 ). Olgierd Pisarenko ( Ruch Muzyczny, 17 czerwca 1990 ) sprawozdawał z V Warszawskich Spotkań Muzycznych: I najciekawszy chyba wśród nowych utworów tegorocznych Spotkań – Nokturn-Kołysanka dla 12 muzyków Zbigniewa Bagińskiego – muzyka, której chce sie słuchać – nie tylko dlatego, ze przymila się ona eufonią, swojskością brzmienia, wyrazistością narracji, ale również dlatego. że kryje w swym przebiegu wiele niespodzianek; kawałek postmodernizmu w dobrym gatunku, z indywidualną pieczęcią. Do opinii tych warto dodać, ze w  obu utworach kompozytor operuje wysublimowaną metodą symultanicznej wielowarstwowości, nałożeniami elementów przebiegających w różnych tempach i różnych ujęciach fakturalnych, używając, by wziąć określenie Pisarenki, eufonicznego materiału dźwiękowego, w którym odnajdziemy dwa cytaty: serbską pieśń ludową Tamo daljeko (Kanony...) i polską zaśpiewkę Uśnijże, oj uśnij , a także odłamki nokturnowego idiomu (Nokturn – Kołysanka). W Kanonach kompozytor zrazu nie rozwija idei i pomysłów otwierających utwór – znajdą one swe rozwinięcie i pointę w końcowej fazie utworu. W Nokturnie-Kołysance w przeciwieństwie do konstruktywistycznych Kanonów odczuć możemy powiew lirycznej, romantycznej ekspresji obecny również w innych dziełach kompozytora z tego okresu (III Kwartet smyczkowy, Koncert fortepianowy ).

            Ostatni z zamieszczonych na płytach utworów – Oh, Sweet Baroque!, suita na orkiestrę smyczkową ukazuje inne oblicze kompozytora. W programie II Warszawskich Spotkań Muzycznych (maj 1987) Bagiński napisał: Suita Oh, Sweet Baroque to pastisz ewokujący atmosferę dawnego, pełnego gracji i elegancji dworskiego muzykowania. Sala Zamku Królewskiego, festiwal pod hasłem Muzyka Dawna – Muzyka Nowa wydały sie kompozytorowi okolicznościami dostatecznie usprawiedliwiającymi dzisiejsze prawykonanie. Słuchając suity odnajdziemy znajomo brzmiące tematy i harmonie z dawnych epok ale też indywidualne pieczęcie późnodwudziestowiecznego kompozytora – środki techniki kompozytorskiej pozwalające, bez obawy o błąd, umieścić utwór w czasie, w którym rzeczywiście powstał. Suita należy do najpopularniejszych utworów Bagińskiego, wykonywana przez liczne orkiestry polskie i zagraniczne, jest stale obecna na antenie Polskiego Radia. Pierwsze wykonanie odbyło sie na III Dniach Nowej Muzyki we Wrocławiu 4 .kwietnia 1987 roku. Nagranie zamieszczone na płycie zarejestrowane zostało na koncercie w ramach II Warszawskich Spotkań Muzycznych, 27. kwietnia 1987 roku. W obydwu realizacjach udział wzięła orkiestra Amadeus pod dyrekcją Agnieszki Duczmal.

 

***

            Centrum zainteresowań twórczych kompozytora stanowi muzyka instrumentalna – orkiestrowa i kameralna. Najważniejsze cechy sztuki kompozytorskiej Bagińskiego – dbałość o formę, stosowanie niemal wyłącznie tradycyjnych środków instrumentalnych łączonych wszak z nowatorskimi zabiegami fakturalnymi, wyczulenie na barwę – odnajdziemy w przedstawianych na płytach kompozycjach. To muzyka „środka”, w której śledzenie jej przybliżeń do tradycji, a to znów ku współczesności może być fascynującą przygodą.

                                                                                                                                                                                                    jdj


 

 


Wróć

19 Marca 2024

Sylwetka dnia
Concerto Avenna

Dziś polecamy

Marian Borkowski - Hymnus


Linki
Chór Musica Sacra
Emisja głosu
Konkurs Kompozytorski
Marian Borkowski
Paweł Łukaszewski
Polski Chór Kameralny
Via crucis
Wojciech Łukaszewski

katalog CD

katalog CD

katalog CD

katalog CD

katalog CD

     misja    nowości    katalog CD    książki    nuty    numizmaty    wykonawcy    kompozytorzy    musica sacra nova     edition@musicasacra.com.pl
noteart profesjonalna edycja nut professional music engraving noteart produkcja www Krzysztof Dombek 2009-2012©